cam evlerde yanan türkü

..ya da yazmadan önce silmeli insan 

yakmalı henüz yazılmamış mektuplarını üçer beşer

saate bak

yediye kırk var

ve bir hayat var yaşanmamış ve yaşanmayacak kadar sek

ağzına kadar dolu kül tablaları, hiçbirini de ben içmedim

bir kırmızı ruj düşüyor cebimden ızgaraların arasına

oturup kaldırımın kenarına kendi dizimde ağlıyorum

sıvazlıyorum kendi omzunu

tutup kendi elimden 

doğruluyorum

gidip şehrin en ucuz pansiyonuna

girip şehrin en soğuk yatağına

üşürken ağlıyor

ağlıyorken kanıyorum

kanıyorum beni sevdiğini en az bir kere söylemiş olan herkese

ve kandırılıyorum mütemadiyen

sessizliğin ortasında çıplak sesle bağırıyorum

sağır kesiliyor en duyulası yerleri

herkesin ve hiç kimsenin

tutup bir eğrinin elinden, koşuyorum alabildiğince
koyuyorum üst üste
bir doğru etmiyor!

uzuyor ellerim parmaklarım
büzüşüyor göz bebeklerim kirpik uçlarım
bırakıyorum kendimi uçtan uça
baş aşağı sallanıyorum
kan gidiyor beynime
yüzüme renk geliyor
yerçekimi tutuyor yüzümün en güzel yerinden
tepetakla oluyorum, yüzüm asfalta bakıyor
asfalt gökyüzüne
gece soğuk gece çıplak gece soysuz
bir tekmeyle yıkıyorum kağıt evlerimi
evlerimi özlüyorum
evlerimde sen
bir türkü yanıyorken camdan evlerde
hem tutuşuyor hem kırılıyorum

cam, kağıt, kırmızı mektup, kül tablası, ruj, türkü, üçer beşer, yanık,

Rate this posting:

{[['']]}