Kendimi ara sıra sıkıcı buluyorum.
Sabit bir gülümseme prova ediyorum.
Tam oturmuyor.
İnsanları tanıyamıyorum ama içlerini görüyorum.
Benden daha sıkıcılar.
Yine de beni istemiyorlar sanki.
Ben de onları istemiyorum zaten.
Kiminki daha önce oluyor bilmiyorum.
Çoğul yalnızlığımı sağaltıyorum.
Tek bir vücut olana dek.
Neşeli günler çiziyorum kağıda.
Kalabalık sofralarda.
Tezatlığımı mazur görmüyorlar.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder