Aralanmış dudaklarının arasından ince bir ıslık duyuluyor. Hangi parça bu, diye düşünürken. Birden konuşmaya başladı çocuk. Tuhaf, diyordu. Bu şeyi daha önce hiç görmemiştim. Oysa hep buradaymış.Oysa hep yanımdaymış. Nasıl fark edemedim ki?-Hep böyle olmaz mıydı hayatta da? Bizi mutlu edecek olan şeyleri hep en uzakta, en ulaşılmaz yerde sanısı.. Küçük şeylerden mutlu olmaz insan, bir şey mutlu ediyorsa o koskocamandır. Varlığı mümkün olmadığında sizi üzecek, eksiklik yaratacak her şey aslında size mutluluk verendir. Belki pul koleksiyonun, belki uğurlu taşın, belki kırmızı ojelerin, belki bir mektup, belki bir adam, bir kadın, hepsi ya da hiçbiri. Hayat iki ucu boklu değnek, evet. Değneği bazıları elden bırakmalı.. Ve küçük bir sır: Hayat mazeretleri duyamayacak kadar sağırdır.
Rate this posting:
{[['
']]}
']]}
2 yorum:
ben yazdıktan sonra bunu okuyunca anladım ki mutsuzluk her yerde :)
Ama ben aksi için yazmıştım :(
Yorum Gönder